De tweede paragraaf van het pamflet Onopgeefbaar Verbonden (OV) draagt de titel “Uitverkoren volk”. Hier wordt langs bijbels-historische lijnen de verkiezing van het volk Israël door God uitgetekend vanaf de roeping van Abram (Genesis 11).
Opvallend is dat OV ook zelf op bijbelse gronden heel duidelijk aangeeft dat de uitverkiezing van het volk Israël niets te maken heeft met bijzondere kwaliteiten die dit volk zou bezitten. Het is simpelweg Gods keuze om dit volk lief te hebben onder de volken en het een bijzondere opdracht te geven: “Israël is verkozen om tot zegen te zijn voor de volken” (blz. 6).
De be-doel-ing van God is dus dat álle volken gezegend zullen worden, dat álle andere volken – de heidenen – ook Gods volk zullen worden. Daarom is het des te vreemder dat OV na deze inzet uiteindelijk toch uitkomt bij de conclusie dat het volk Israël bijzonder IS, waarbij die bijzondere taak (tot zegen zijn) weer grotendeels naar de achtergrond verdwijnt. Daarmee neigt OV tot bijzondere vorm van idolatrie, de etnolatrie: één bijzonder volk wordt boven alle andere volken gesteld, zoals de Ene, bijzondere, Messias boven alle mensen gesteld is.
Tegelijkertijd ontkent OV niet dat het volk Israël in de geschiedenis “schromelijke ontrouw (…) aan de dag legt” en daarvoor in 586 v.Chr. in ballingschap is gevoerd. Maar terwijl OV de profetieën die daarop betrekking hebben gewoon in hun eigen tijd en context duidt, projecteert het de profetieën (o.a. van de profeet-in-ballingschap Ezechiël) die spreken over het herstel van Israël, tenslotte 2500 jaar vooruit in de tijd, naar 1948 (zie paragraaf 11).
Voor verdere punten van kritiek op deze paragraaf verwijs ik naar de blog van Jos Strengholt.
Greetz, Jominee
jominee 