kinderlijk eenvoudig

Om te illustreren hoe de staat Israël al sinds zijn oprichting het ‘recht’ gebruikt om Palestijnse grond te onteigenen en te naasten, herplaats ik hieronder het stuk van Willemien Keuning dat op 30 maart jl. ter gelegenheid van de ‘Dag van het Land’ op de website van Vrienden van Sabeel Nederland verscheen onder de titel

Dag van het land, 30 maart 2014
De onteigeningspolitiek van de staat Israël uitgelegd aan een kind

Op 30 maart 1976 werd in Galilea een Palestijns protest georganiseerd tegen de doorgaande en grootscheepse onteigening van land dat van generatie op generatie in Palestijns bezit was. Op die dag werd het protest op bloedige wijze neergeslagen door het Israëlische leger. Sindsdien vieren Palestijnen wereldwijd op deze datum de “Dag van het land”. Dat de politiek van onteigening al begon bij de oprichting van de staat Israël, bewijst een boek uit 1976 waarin een (gefingeerd) gesprek wordt opgetekend tussen Dr. Israël Carlebach, oprichter van Maariv[1], en zijn dochter.Het gesprek is gedateerd in 1953 en te vinden in: The Arabs in Israël, Sabra Jiryis, Monthly Review Press, pp. 97 e.v.:

– Dit land was in de dagen die jij je niet kunt herinneren van de Arabieren. De dorpen en de velden waren van hen. Maar daar kun je nu niet veel meer van zien, want in de plaats daarvan zijn welvarende Joodse kolonies gekomen. Ons is namelijk een groot wonder ten deel gevallen. De Arabieren zijn voor ons gevlucht en wij hebben hun land in bezit genomen om het te bewerken. De vorige eigenaars zijn naar andere landen verhuisd om daar te gaan wonen. Maar hier en daar kun je nog een Arabisch dorp zien. Zij horen bij die paar dorpen die zijn overgeblevenen de Arabieren die daar wonen zijn burgers van onze staat geworden.
– Maar waar zijn de akkers die daar bij horen dan?
– Die zijn er niet, lieverd.
– Wat is er dan met die akkers gebeurd?
– Die hebben wij over genomen.
– Maar hoe dan? Je kunt toch niet zo maar land dat van iemand anders is inpikken? Hoe kun je dat doen van iemand die bij ons hoort, die dit land bewerkt en die daarvan moet leven?
– Nou, dat is helemaal niet zo moeilijk. Daarvoor moet je geweld gebruiken. Als je macht hebt, kun je bijvoorbeeld gewoon zeggen: Deze akkers zijn nu verboden gebied en dan kun je iedereen tegenhouden die geen permissie heeft om in dat gebied te komen. Die toestemming geef je dan alleen aan je vrienden: de mensen die in de kibbutzim daar in de buurt wonen en die hun oog al op dat stuk land hebben laten vallen. Dan geef je geen toestemming aan de Arabieren die eigenaar zijn van dat land. Dat is heel eenvoudig.

– Maar er zijn toch wetten? Er zijn in Israël toch rechtbanken en rechters?
– Ja, die zijn er en ook voor hen is het heel simpel. De Arabieren gingen naar onze rechtbanken en zij vorderden hun land terug van hen die het van hen hadden gestolen. En de rechters gaven hen gelijk: zij zijn inderdaad de wettige eigenaar van het land waar zij generaties lang voor hebben gezorgd. Ook de politie zag geen enkele reden waarom zij hun land niet zouden mogen inzaaien om later de oogst binnen te halen.

– Nou dan, als dat de uitspraak van de rechter is, dan zijn wij een land dat zich niet aan de eigen wetten houdt.
– Nee lieverd, zo is het niet. Als de wet de dief in het ongelijk stelt, en als die dief veel macht heeft, dan maakt hij een nieuwe wet die hem gelijk geeft.
– Hoe dan?
– Nou zo: door iedereen die deel uitmaakt van de roversbende in de Knesset. En wie deed daar niet aan mee? Het land werd geroofd door de ministeries, door Mapai[2], Mapam[3] en de religieuze partijen: zij allemaal. Zij zeggen: Wij hebben recht op dit land en wij willen geen rechtbanken die ons verhinderen dit land te bebouwen. Kom op, laten we een wet maken die het iedereen onmogelijk maakt dit land van ons af te nemen.

– Maar hoe dan? Hoe kun je een wet maken die in strijd is met een andere wet?
– Zij hebben gewoon besloten dat als het om land gaat: er gaan wetten zijn, dat er geen wet is en geen rechtbank die daar iets over te zeggen heeft en dat de wettige eigenaren van het land zich niet kunnen beroepen op rechtbanken.

– OK, maar hoe moet het dan verder? Er moeten toch ergens eigendomspapieren zijn die bewijzen dat dit land van de Arabieren is?
– Ja, die zijn er, maar wat betekent dat? Er werd een wet gemaakt die voorschreef dat die eigendomspapieren gecorrigeerd moesten worden en dat de namen van de Arabische eigenaars vervangen moesten worden door de namen van de nieuwe Joodse eigenaars. Daarna werden de Arabische eigenaars gedwongen om te bevestigen dat de diefstal legaal was. Je snapt, dat de Arabieren niet zo graag mee willen werken met het bevoegde gezag en dat zij niet massaal naar de officiële instanties gaan om “de dingen te regelen”.

– Ja, dat snap ik. Dus als de Arabieren weigeren daar aan mee te werken en zo’n overeenkomst te ondertekenen, dan gaat het hele plan niet door.
– Alweer: je snapt het niet. De wetgever is niet zo naïef dat hij zich laat beïnvloeden door de wensen van de Arabieren. De wetgever verandert de rechten van de eigenaar zonder de eigenaar in dat proces te betrekken. De wetgever garandeert zelfs compensatie aan de oorspronkelijke eigenaar zonder de garantie dat de eigenaar die ook ontvangt. Ik maak geen grapjes: dat kan allemaal. Eerder moet de Arabische eigenaar aantonen dat dit land aan hem behoort, dan dat de nieuwe Joodse eigenaar die dat land van hem heeft afgenomen dat moet doen. Zelfs al kan hij het bewijzen, dat helpt hem niet verder omdat er geen rechtbank is die zijn zaak in behandeling kan nemen. De beslissing ligt bij de ambtenaar die de overeengekomen compensatie moet goedkeuren. En als dan de ambtenaar erkent dat de Arabier de oorspronkelijke eigenaar is, dan kan hij hem niet de volledige compensatie toekennen. Als bijvoorbeeld de compensatie in geld uitgekeerd moet worden, dan kan dat volgens de wet alleen voor de waarde die het land had op 1 januari 1950[4]. Die wet houdt in dat de boer die twintig pond per dunum[5] krijgt uitgekeerd – drie jaar geleden een redelijke prijs – mag hopen dat hij daar nu een derde, een vierde of een vijfde voor kan krijgen.

– Laat hem dan dat geld weigeren.
– Wacht, lieverd, wij zijn een wijs en slim volk, dus ook hier is over nagedacht. Als hij het geld weigert, schiet hij daar niets mee op. Het geld wordt weggezet bij de rechtbank en daar blijft het. Of de Arabische eigenaar het geld ontvangt of niet: daar maken wij ons geen zorgen over, omdat het geen invloed heeft op de “legale” overdracht van zijn land aan ons.

– Maar waarom zou hij eigenlijk geld nodig hebben? Hij is een boer en dus heeft hij land nodig.
– Precies. Ook daar voorziet de wet in. In bijzondere gevallen erkent de wet het recht op eigendom van de betreffende boer, namelijk wanneer het onteigende land in de eerste plaats op dit moment wordt bebouwd, in de tweede plaats de belangrijkste bron van inkomsten is en in de derde plaats de eigenaar geen ander land heeft om op te wonen. De eigenaar van het land moet aantonen dat hij geen andere bron van inkomsten heeft… dat hij al zes jaar honger heeft en op het punt staat van honger te sterven, zodat…
– … een van de inwoners van de joodse kibbutzim die duizenden dunums land bezit, hem wat land terug zal geven, voor hem voldoende om van te leven?
– Nee, zodat wij hem wat ander land geven dat hij mag huren maar dat hij nooit zal mogen bezitten. Er is geen wettelijke verplichting hem evenveel land te geven als hem ontnomen is. “Een deel” is genoeg. Het is niet nodig hem echt te compenseren. Het is voldoende om een aanbod te doen. Er wordt hem namelijk land aangeboden dat ooit het eigendom was van andere Arabieren die gevlucht zijn naar het buitenland. Natuurlijk zegt een Arabier dan: dit land kun je mij niet aanbieden want het is niet van jou. En daarom wordt het aanbod geweigerd. En dat vinden wij natuurlijk niet erg en de wet voorziet daar ook niet in. Wij zijn alleen verplicht een aanbod te doen. Als zij dat aanbod weigeren, is het verlies van land een consequentie die zij moeten dragen.

Hoe door de vragen van kinderen ingewikkelde dingen schokkend helder worden.

Willemien Keuning

[1]Een centrum-rechts onafhankelijk Israëlisch dagblad, opgericht in 1948 door een groep jounalisten, afkomstig uit de kringen van Yediot Achronot.
[2]Arbeiderspartij
[3]Verenigde Arbeiderspartij
[4]In 1950 werd de wet op het eigendomsrecht van de afwezigen aangenomen.
[5]1 Dunum of dunam werd gedefinieerd als veertig standaardpassen zowel in de lengte als in de breedte.